روزگـــار دلتنگی

روزمرگی ها گاهی می آیند

خودشان را به پنجره عادت می چسبانند

گاهی باید رفت…

نزدیک پنجره

.

.

.

و گاهی باید پرید

گاهی باید عادت ها را باور کنیم

پنجره ها پر از فرصت پریدن اند.

گاهی سکوت شرافتی دارد که گفتن ندارد
همیشه در فشار زندگی اندوهگین مشو…شاید خداست که در آغوشش می فشاردتت
برای تمام رنجهایی که میبری صبر کن ،صبر اوج احترام به حکمت خداست.

خندیدن یک نیایش است

اگر بتوانی بخندی، آموخته ای که چگونه نیایش کنی

هنگامی که هر سلول بدن تو بخندد،هر بافت وجودت از شادی بلرزد،

به آرامشی عظیم دست می یابی!

شنیده ام که هر سلام آغاز یک خداحافظی است

اما من می خواهم سلامم را با تو به ابدیت پیوند بزنم تا

حضور سبز ترا در تمام لحظات پر هراس زندگی حس کنم

میخواهم آن قدر حضورت را در ذهنم تجلی کنم که نبودنت مانند بودنت

باشد و هرگز بی تو بودن را تجربه نکنم…..

حرمت چشم ترم آهسته آهسته شکست
قدر دل را دلبرم آهسته آهسته شکست
بس که از دست زمانه تازیانه خورده ام
در دل شب پیکرم آهسته آهسته شکست
آرزوها داشتم تا در هوایت پرزنم
از قضا بال وپرم آهسته آهسته شکست
راه را کج رفته بودم سالیانی بی بلد
عاقبت دیدم سرم آهسته آهسته شکست…

خدا دلم گرفته و احساس غربت میکنم…

دلم گرفته از تمام آدم هایی که هستند ولی نیستند

از آنان که باید باشند و نیستند

دلم گرفته از تمام لحظاتی که باید برای رضای دیگران

خندید - گریه کرد-  پوشید و زندگی کرد

دلم گرفته از تمام آدمایی که مرا به خاطر خودم

نخواستند؛ خواستند چون نیاز داشتند

دلم گرفته از آدم ها از موجوداتی که خودشان نیستند

و هر بار و هر جا و مکانی رنگی خاص به خود می گیرند

عجیب در بین این جماعت احساس غریبی میکنم خدایا…

انسان فقط در قبال گفتەهایش مسئول نیست

بلکە در قبال سکوتهایش هم

مسئول است …

?نیمه شبی چند دوست به قایق‌سواری رفتند و مدت زیادی پارو زدند.
سپیده که زد گفتند چقدر رفته‌ایم؟ تمام شب را پارو زده‌ایم!
اما دیدند درست در همان‌جایی هستند که شب پیش بودند!
آنان تمام شب را پارو زده بودند، ولی یادشان رفته بود طناب قایق را از ساحل باز کنند!
در اقیانوﺱ بی پایان هستی، انسانی که قایقش را از این ساحل باز نکرده باشد

هر چقدر هم که رنج ببرد، به هیچ کجا نخواهد رسید!
قایق تو به کجا بسته شده است؟
آیا به بدنت بسته شده؟
به افکارت؟
به ناامیدی هایت؟
به ترســها و نگرانیــهایت؟
به گذشته ات؟
و یا به عواطفت؟ …
این ها ساحل‌های تو هستند …?

 از همان زمان که “نامه” های بلند بالا شد “پیامک”
“پیامک” شد “استیکر”
از همان زمان که “چای کیسه ای” را
به “چایی لاهیجان” دیر دم خودمان ترجیح دادیم!
از وقتی “فست فود”
جای ساعتها “قل قل قرمه سبزی” روی “اجاق گاز “مان را گرفت!
از همان موقع که “همه فصل” همه “میوه” ای در اختیارمان بود

و یک فصل “انتظار” نکشیدیم تا میوه ی “نوبرانه” مان برسد!
همه چیز باید دم دستمان باشد حتی اگر فصلش نرسیده باشد!
از وقتی هر چیز را “سریع” خواستیم!
از وقتی هرچیز را “آسان” به دست آوردیم!
و اگر آسان بدست نیامدنی بود “رهایش” کردیم
“صبر” و “انتظار” برایمان کسالت آور و بی معنی شد!